sábado, 29 de outubro de 2016

Un día calquera

Un día calquera rematas, tarde, a xornada laboral. Foi un dia  rutineiro, vulgar. Como moitos. Vas  perderte  un pouco,  pola zona vella. Polo casco histórico, do que nunca te cansas. Non ves moita xente. Algunha rapaza cos apuntes. Un par de turistas risoños. 

Rubes pola Quintana: moita luz -dos focos- alumeando a Porta Santa; ó ciborio da Catedral, ó convento das monxas mercedarias. O luscofusco ven traendo a noite... Outubro  fresquiño en Compostela. 

Apareces na Acibechería, fronte a impoñente portada de San Martiño Pinario. Pouca xente. Silencio?? NON!. Escóitase música.  Uns acordes, levemente coñecidos, fante parar no teu camiño cara a Praza de Cervantes. Das media volta e baixas, paseniñamente, cara ó arco de Xelmírez, de onde sae a música.


31 de outubro, 2016
Compostela. 

Case as oito dunha noite agradable, solitaria...
Quén pode estar tocando- marabillosamente- este luns de outono?. Camiñando, modiño, identificas o violín potente, harmónico, solista e, moi baixa- facendo acompañamento- unha guitarra. Sentes que se che espiga a pel.

Cal é?. Pregúntaste, buscando na túa inmensa caixa de música (mental), o nome da peza - que soa perfecta nas pedras de Xelmírez- Coñézoa!. 

Estaste emocionando - só - paseniñamente. Ollas unha parella. El, violín. Ela guitarra. Un can deitado. Vagabundos. (Pero limpos) Ela,  loura, ollando o chan. El,-barba branca, de xenio despistado-, abrazado ó instrumento, (podo dicir en éxtase?). O can - mantido- cos ollos pechados. A funda da guitarra aberta, limpa de moedas. Non pasa xente. Ti, sempre tímido, modiño, déixaslles todo o solto que levas. Nin te miran. Tocan. Cal é? Como se chama esta cantiga fermosísima -así cho parece-  emocionado, pel espigada, mirada perdida?
Deus!!

Xa estás fronte ó Hospital Real. Pisas o Obradoiro. Eles seguen tocando... "KROKE"!  Identificas ó grupo, coñeces a cantiga!


Outubro. Día 31 
Noite. Compostela.

Imposible sabe-lo título alí, de memoria... (Nin de coña, preguntar!). Éntrache a presa. KROKE. Nigel Kennedy, violinista excepcional. Non sabes nomes de cancións.
Mais gozas da música.

Na casa, agora, escribindo sensacións, desfrutas. És  feliz.
Soa "East meets East",  o disco que gravou Kennedy con Kroke (e que lle deu fama a ámbolos dous).




Qué pasada (pensas)
......

Oídeme: 
(vos, que sabedes do que falo) 
Alguén

-Quén era?
-De onde viña? 
-Qué vida  traía con el?

tocaba -marabillosamente- unha peza de KROKE chamada Jovano Jovanke (canción núm. 6 do disco citado)

Podedes crerme? Ocorreu nesta cidade. Un outono de 2016. Pouca xente o soubo. Por iso, hai  que contalo, e compartilo...


Compostela, outono  2016

Ningún comentario:

Publicar un comentario